ფონდი მოლოდინი 1990-იანი წლებიდან, უგზო-უკვლოდ დაკარგულ პირთა მოძიება
ვასიკო ჭიჭიაშვილი გარდაიცვალა 1972- 22 სექტემბერი 1993 წელს ბაბუშერას აეროპორტზე
დიდება და უკვდავება ვასიკო ჭიჭიაშვილს. ჩვენ კი ღირსეულად გვეტარებინოს გმირი მეომრის სახელი!!!
ვასიკო ჭიჭიაშვილი სსიპ - ვეტერანების საქმეთა სახელმწიფო სამსახური
დაიბადა 1972 წლის 20 აპრილს, თბილისში. 1992ლის 26 ნოემბრიდან 1993 წლის 23 სექტემბრამდე ირიცხებოდა საქართველოს რესპუბლიკის თავდაცვის სამინისტროს პირველი მობილური ძალების _სადესანტო-მოიერიშე ბატალიონის შემადგენლობაში; რიგითი ვასიკო ჭიჭიაშვილი მონაწილეობას იღებდა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისათვის წარმოებულ საბრძოლო მოქმედებებში, აფხაზეთში, კერძოდ: ტამიშში, ლაბრაში, სომხურ ათარაში, კინდღსა და შრომაში;
ვასიკო ჭიჭიაშვილი დაიღუპა 1993 წლის 22 სექტემბერს. იგი იმ თვითმფრინავის ბორტზე იმყოფებოდა, რომელიც სოხუმის ბაბუშერას აეროპორტში ჩამოვარდა და აფეთქდა მოწინააღმდეგე მხარის მიერ ნასროლი ჭურვის შედეგად... დაკრძალული იყო ბაბუშერას ტრაგედიის მსხვერპლთა საძმო სამარხში, ბაბუშერაში; 2010 წელს, წითელი ჯვრის ეგიდით შეიქმნა ორმხრივი საკოორდინაციო ჯგუფი, რომელიც 1992-1993 წლებში, ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის შედეგად უგზო-უკვლოდ დაკარგულთა მოძიების საკითხებს შეისწავლის. მოლაპარაკების შედეგად, გადაწყდა, ბაბუშერას ძმათა სასაფლაოს გახსნა და ცხედრების ექსჰუმაცია. წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტისა და საქართველოს ხელისუფლების ერთობლივი ძალისხმევის შედეგად, 2016 წელს, მოხერხდა ვასიკო ჭიჭიაშვილის ნეშტის იდენტიფიცირება და გადმოსვენება. იგი დაკრძალულია დიღმის ძმათა სასაფლაოზე.
ზაირა მიქატაძე სამხედრო ჟურნალისტი
ზაირა მიქატაძე, აფხაზეთის ომის ვეტერანი,ვასიკო ჭიჭიაშვილის მეგობარი_ ‘’ვასიკო გავიცანი 1993 წლის მარტის ბოლოს, ბაბუშერაში, როცა პირველად ჩავედი აფხაზეთის ომში. გია ქარუმიძის ასეულში იყო; აფხაზეთში გიას გავყევი. მისი ასეული ცალკე იდგა, ასე რომ, ვასიკო ჩასვლისთანავე გავიცანი. ფოტო გადავუღე ბიჭებს, თუმცა, როცა ფოტოს ვიღებდი, მიუხედავად იმისა, რომ ომი იყო, მაინც ვერ ვიფიქრებდი, მათ თუ რამე დაემართებოდათ. სამწუხაროდ, მათგან ექვსი ცოცხალი აღარ არის, მათ შორის, ვასიკოც.
მახსოვს, ერთ-ერთი მეომარი სიას ადგენდა_ ვის რა ტიპის იარაღი ჰქონდა. მერე, ეს სია გადაათეთრა და შავი ფურცელი გადააგდო. მე ავიღე ეს ფურცელი და სამახსოვროდ წამოვიღე. ახლაც კი შენახული მაქვს ვასიკოს ავტომატის ნომერი. ვასიკო საოცარი ადამიანი იყო, ერთგული,საიმედო მეგობარი, გამორჩეულად თბილი და უაღრესად წესიერი ბიჭი. როგორც მეომარი კი_ გაბედული, უშიშარი! ბრძოლის ველზე, პირველად, ტამიშში ვნახე. ჩვენმა ქვედანაყოფმა მოსახლეობა გამოიყვანა ცეცხლმოკიდებული ტამიშიდან. ჩვენს მეომრებს ხელში ეჭირათ ფეხშიშველი პატარები, თან, უკან ადევნებულ მტერს იგერიებდნენ. მათ შორის იყო ვასიკოც. სოფელში ომს გადარჩენილი ბავშვი, შვიდი კილომეტრი, ხელში აყვანილი ატარა და სამშვიდობოს გამოიყვანა.
... ჩემი წამოსვლიდან ძალიან მალე დაიღუპა ჩვენი ქვედანაყოფის რამდენიმე მეომარი. ერთ-ერთი ვასიკოაო_თანამებრძოლებმა მითხრეს. გული გამებზარა, ცხარე ცრემლით გამოვიტირე ბრძოლის ველზე გმირულად დაცემული ჩემი მეგობრები... შემდეგ, ამ ამბიდან რამდენიმე დღეში, გაზეთისთვის ფოტო დამჭირდა და სამხედრო ნაწილში ავედი. მაშინ სადესანტო-მოიერიშე ბატალიონი თბილისის ზღვაზე იყო დაბანაკებული. ვხედავ, აგერ არ მოდის ვასიკო?! ‘’ბიჭო, შენ ცოცხალი ხარ-მეთქი?!’’- სიხარულით შევძახე. მე კი არა, ვასიკო ამირიძე დაიღუპაო, დარცხვენილმა მიპასუხა. ახლაც თვალწინ მიდგას, როგორი თავჩაქინდრული იდგა ჩემს წინ.
... დილით, ტელევიზიით რომ გადმოსცეს, აფხაზეთში ომი განახლდაო, ჩვენი თანამებრძოლის, ნიკუშა თურმანაულის დაკრძალვაზე მივდიოდით. უკან მობრუნებულებმა, გზად, ანანურის ციხე დავინახეთ და გადავწყვიტეთ, მოსალოცად, ეკლესიაში შევსულიყავით, მაგრამ გალავნის კარი დაკეტილი დაგვხვდა; წავიდა ვასიკო, მოძებნა ციხის დარაჯი და კარი გააღებინა_ ომში მივდივართ და უნდა ვილოცოთო!..
... განახლებულ ომში, ბიჭებმა, აღარ წამიყვანეს; მოგეხსენებათ, რომ 27 ივლისის შეთანხმების საფუძველზე, აფხაზეთიდან, ქართულმა მხარემ, მძიმე ტექნიკა გამოიყვანა და ცხადი იყო, რომ ქართველი მეომრები უთანასწორო ბრძოლაში ჩასაბმელად მიდიოდნენ. ამიტომაც თქვეს ჩემს წაყვანაზე უარი. ყოველ დღე ვრეკავდი ნაწილის კომენდატურაში_ ომში, ვინმე, ხომ არ მიდის-მეთქი; ერთხელაც მიპასუხეს_ხვალ ვასიკო ჭიჭიაშვილი მიდისო. შევეხმიანე, დრო და ადგილი დავთქვით, მაგრამ ისე მოხდა, რომ ალბათ, დროში თუ ავცდით და ერთმანეთს ვეღარ შევხვდით. მეგონა, წასვლა გადადო-მეთქი და უკან დავბრუნდი, რომ ხელახლა შევხმიანებოდი. ის კი იმავე დღესვე გაფრენილა იმ საბედისწერო რეისით, რომელიც ენით აღუწერელი ტრაგედიით დასრულდა...
...ასე ჩაიფერფლა ჩვენი ღიმილის ბიჭის, ჩვენი ვასიკოს სიცოცხლე. რამდენიმე წლის წინ გადმოასვენეს. თითქოს, ცოცხალი დაბრუნდაო, ისეთი შეგრძნება მქონდა...
იმ დღის შემდეგ, როცა დიღმის ძმათა სასაფლაოზე ავდივარ, პირველად მის საფლავს მივეახლები- ხოლმე და მოფერებით ხელს გადავუსვამ; ჩვენ კი ვბერდებით, მაგრამ ის ხომ იმ ასაკში დარჩა, როცა იბრძოდა...’’
ვასიკო ჭიჭიაშვილს,(სიკვდილის შემდეგ) მიენიჭა ვახტანგ გორგასლის III ხარისხის ორდენი.
