.jpg "Image Title")
.jpg "Image Title")
.jpg "Image Title")
დაიბადა 11 მარტი 1974წელი დაიკარგა 16 სექტემბერი 1993 ქალაქ სოხუმში აფხაზეთში
თბილისში გაიხსნა ჩემი შვილის - ლაშა ლაშხიას სახელობის ქუჩა. როგორი ტკივილი და ამავდროულად რამხელა სიხარულია, როდესაც ერთადერთი შვილის, აფხაზეთის ომში დაკარგული 19 წლის მეომარი ბიჭის სახელი არ დაიკარგება. ჩემი ლაშას სახელი რომ მემორიალზეა, სხვადასხვა წიგნებშია და მისი სახელობის ქუჩა გაიხსნა, ყველაფერი მარინა ნაჭყებიას დამსახურებაა.. მარინა, ლაშას მეთაურის, სოხუმში დაღუპული გმირის - აქვსენტი (ტასო) ნაჭყებიას დაა. უფალმა ნათელში ამყოფოს დაღუპულთა სულები. ყველას დიდი მადლობა ვისაც წვლილი მიუძღვის ლაშა ლაშხიას სახელის უკვდავყოფისთვის.
ჩემო ლაშა.. მენატრები, მენატრები....
შენი დედა - მზია ჯოჯუა
https://www.myvideo.ge/v/1966468
ლაშა ლახშია დაიბადა ქ. სოხუმში 1974 წლის 11 მარტს. ეროვნება – ქართველი, განათლება – უმაღლესი დაუმთავრებელი, უცოლშვილო. მცხოვრები: ქ. სოხუმში.
ლაშა ვახტანგის ძე ლაშხია ბავშვობიდანვე გამოირჩეოდა განსაკუთრებული ნიჭით. ოთხი წლის ასაკში 100-ის ფარგლებში ასრულებდა ყველა სახის მათემატიკურ მოქმედებებს, იცოდა ლექსები, კითხულობდა ქართულ და რუსულ ენებზე.
1980 წელს შევიდა ქ. სოხუმის მე-16 საშუალო სკოლაში, სადაც 0 კლასის გავლის გარეშე დასვეს პირველ კლასში.
1986 წ. გაზეთში გამოქვეყნდა, რომ თბილისის 25-ე სკოლაში მე-7 კლასის მოსწავლეებისათვის ტარდებოდა გამოცდები მათემატიკაში, რომელსაც უნდა გამოევლინა განსაკუთრებული ნიჭის ბავშვები. აღსანიშნავია, რომ ლაშამ მიიღო მონაწილეობა ამ გამოცდებში, მან ბრწყინვალედ ჩააბარა და ჩაირიცხა, მიუხედავად ამისა სწავლა გააგრძელა ქ. სოხუმის მე-16 საშუალო სკოლაში, რომელიც ოქროს მედალზე დაამთავრა 1990 წელს. იმავე წელს ლაშა ერთი გამოცდით (მათემატიკა) ჩაირიცხა სუბტროპიკული ინსტიტუტის ტექნოლოგიის ფაკულტეტზე.
1992 წლის 14 აგვისტოს, როცა ომი დაიწყო, ლაშა მეზობლებთან ერთად ქუჩის დასაცავად დადგა. შემდეგ გახდა 23-ე ბრიგადის საჰაერო თავდაცვის მეომარი. ლაშას 19 წელი ნაწილში შეუსრულდა, სამხედრო ფორმამ ჯერ კიდევ პირტიტველა ბიჭი, დაავაჟკაცა. გახდა N801 შილკის ოპერატორი.
1993 წ. სექტემბერის შემოტევისთანავე ლაშა არა შილკაზე, არამედ სოფ. თავისუფლების საომარ ხაზზე გაიქცა, მას ავტომატიც არ ჰქონდა, მასთან იყო გოჩა კვანტალიანი და დავით ეფაძე. ეს საომარი გზა ამ ბიჭებისთვის ჩვენდა სავალალოდ საბედისწერო აღმოჩნდა. ისინი უგზო-უკვლოდ დაკარგულებად ითვლებიან.
ლაშა – დედისერთაა. დედამისი დღემდე ეკლესიაში ლაშასთვის ორ სანთელს ანთებს – ჯანმრთელობაზე და მოსაგონარზე.
დედის წერილიდან: „მე არ ვიცი, რომელი დედაა უფრო დამშვიდებული, რომელმაც შვილის საფლავი იცის თუ ისეთი დედა, რომელიც იმედითაა, რომ შვილი ცოცხალი დაუბრუნდება. ესეც უფლის ნებაა“.
ლაშაზე კიდევ ბევრი რამის დაწერა შეიძლება, მაგრამ საუბედუროდ ადამიანის ცხოვრება ორი თარიღით აღინიშნება, ჩვენს შემთხვევაში კი 1974 – და ნუთუ 1993 წელი?..
ლაშა ლახშია დაიბადა ქ. სოხუმში 1974 წლის 11 მარტს. ეროვნება – ქართველი,
განათლება – უმაღლესი დაუმთავრებელი, უცოლშვილო. მცხოვრები: ქ. სოხუმში.
ლაშა ვახტანგის ძე ლაშხია ბავშვობიდანვე გამოირჩეოდა განსაკუთრებული ნიჭით.
ოთხი წლის ასაკში 100-ის ფარგლებში ასრულებდა ყველა სახის მათემატიკურ
მოქმედებებს, იცოდა ლექსები, კითხულობდა ქართულ და რუსულ ენებზე.
1980 წელს შევიდა ქ. სოხუმის მე-16 საშუალო სკოლაში, სადაც 0 კლასის გავლის
გარეშე დასვეს პირველ კლასში.
1986 წ. გაზეთში გამოქვეყნდა, რომ თბილისის 25-ე სკოლაში მე-7 კლასის
მოსწავლეებისათვის ტარდებოდა გამოცდები მათემატიკაში, რომელსაც უნდა
გამოევლინა განსაკუთრებული ნიჭის ბავშვები. აღსანიშნავია, რომ ლაშამ მიიღო
მონაწილეობა ამ გამოცდებში, მან ბრწყინვალედ ჩააბარა და ჩაირიცხა, მიუხედავად
ამისა სწავლა გააგრძელა ქ. სოხუმის მე-16 საშუალო სკოლაში, რომელიც ოქროს
მედალზე დაამთავრა 1990 წელს. იმავე წელს ლაშა ერთი გამოცდით (მათემატიკა)
ჩაირიცხა სუბტროპიკული ინსტიტუტის ტექნოლოგიის ფაკულტეტზე.
1992 წლის 14 აგვისტოს, როცა ომი დაიწყო, ლაშა მეზობლებთან ერთად ქუჩის
დასაცავად დადგა. შემდეგ გახდა 23-ე ბრიგადის საჰაერო თავდაცვის მეომარი. ლაშას
19 წელი ნაწილში შეუსრულდა, სამხედრო ფორმამ ჯერ კიდევ პირტიტველა ბიჭი,
დაავაჟკაცა. გახდა N801 შილკის ოპერატორი.
1993 წ. სექტემბერის შემოტევისთანავე ლაშა არა შილკაზე, არამედ სოფ.
თავისუფლების საომარ ხაზზე გაიქცა, მას ავტომატიც არ ჰქონდა, მასთან იყო გოჩა
კვანტალიანი და დავით ეფაძე. ეს საომარი გზა ამ ბიჭებისთვის ჩვენდა სავალალოდ
საბედისწერო აღმოჩნდა. ისინი უგზო-უკვლოდ დაკარგულებად ითვლებიან.
ლაშა – დედისერთაა. დედამისი დღემდე ეკლესიაში ლაშასთვის ორ სანთელს ანთებს
– ჯანმრთელობაზე და მოსაგონარზე.
დედის წერილიდან: „მე არ ვიცი, რომელი დედაა უფრო დამშვიდებული, რომელმაც
შვილის საფლავი იცის თუ ისეთი დედა, რომელიც იმედითაა, რომ შვილი ცოცხალი
დაუბრუნდება. ესეც უფლის ნებაა“.
ლაშაზე კიდევ ბევრი რამის დაწერა შეიძლება, მაგრამ საუბედუროდ ადამიანის
ცხოვრება ორი თარიღით აღინიშნება, ჩვენს შემთხვევაში კი 1974 – და ნუთუ 1993
წელი?..
სისხლში მობანავე საქართველოს
ჯავრი ხატისხატად მისვენია,
ვაიმე, დამეწვა გულისპირი,
ავაჰმე, ეს ზამთარი წითელია.
ბუნებაც გადაგვიდგა მტერთა ნებად,
მზის სხივი დაიბინდა ქარწვიმებით.
გაზაღხულზე ამოვლენ ყვავილებად –
თოვლქვეშ დამარხული ყმაწვილები.
