(გაგრძელება)

საკანში დავრჩით სამნი: მე, მღვდელი ვარდოსანიძე და იღუმენი დომენტი (გიორგაძე). დიაკონი ისიდორე სვანიძე ისევ საავადმყოფოშია. მატარებელით კი მიჰყავთ, მაგრამ ახლა (იქნება ღამის სამი საათი) რა დროის მატარებელია-თქო, ვამბობთ. ვიღაცამ სთქვა: როგორც არეული დროა,  მატარებლების მიმოსვლაც ისე არეული ექნებათო, და ასე ზოგმა რა სთქვა და ზოგმა-რა. ცოტა ხნის შემდეგ შემოვიდა ერთი იქ მომსახურეთაგანი და შევეკითხეთ, თუ სად წაიყვანეს ისინი-თქო. მან ერთი ისეთი დააკრაჭუნა კბილები, რომ თუ კიდევ მთელი დარჩა იმას კბილი, არა მგონია და უხმოდ გავიდა. ასე ოთხი საათი იქნებოდა, რომ სადგურის მხრიდან მოგვესმა ორჯერ ზედიზედ თოფების გრიალი, მერე ორი-სამი კენტად. ვიფიქრეთ, დაიწყო ისევ გამოსვლები თქო, მაგრამ ეს იყო და ეს, იმ ღამეს მეტი თოფის ხმა არ გაგვიგონია. ამან ჩვენი ეჭვი კიდევ უფრო გააძლიერა. მაგრამ რ...ძემ რომ სთქვა, ჩქარა, თორემ მატარებელი გაგვასწრებსო?! ამ გამოურკვეველ მდგომარეობაში ვართ და როდის- როდის გათენდა. როგორც კი მიმოსვლა დაიწყო საკნებს შორის, ჩვენთან შემოვიდა ტუსაღი მაჭავარიანი (ეროვნულ-დემოკრატი) და შეგვათვალიერა, თუ ვინ გაიყვანესო. ჩვენ გულუბრყვილოდ შევეკითხეთ, თუ სად წაიყვანეს ისინი-თქო. მან თვალცრემლიანმა სთქვა: დახვრიტესო! ამის გაგონებამ თავზარი დაგვცა. მან განაგრძო: მათთან ერთად შვიდი კაცი ჩვენი საკნიდანაო და ჩამოთვალა გვარები, ყველანი . ჩვენი კარგი მეგობრები. ამან კიდევ მწუხარება გაგვიორკეცა. იმ დღეს ყველას ეს ამბავი ეკერა პირზე და ერთმანეთს მოუთხრობდნენ იმ ღამის ინციდენტებს, თუ გიორგი წივწივაძეს გული როგორ შეუწუხდა, და ციმციმ საცვლების ამარა გაიტანეს, როგორ ოხუნჯობდა მისი დეიდაშვილი, თუ არ ვიცი მამიდაშვილი, ინჟინერ-ქიმიკოსი ი. ჩხენკელი და ეკითხებოდა ამხანაგებს: როგორ იცით, სიკვდილი კრახმალიან საყელოში სჯობია, თუ ისეო (მას კრახმალიანი საყელოს ტარება უყვარდა).