ჯანჯღავა ელისაბედი მონაზონი ჯიხეთის დედათა მონასტერიდედა ელისაბედ ჯანჯღავა სოფელ ონტოფოში (აბაშის რაიონი) დაიბადა. დედა ღვთისნიერი და მორწმუნე ქალი იყო, ხოლო მამა - პირიქით, ეკლესიისკენ გული არ მიუწევდა. ელისაბედს ღვთის სიყვარული ბავშვობიდანვე თან სდევდა. როგორც თვითონ ბრძანებდა: "რაღაც იდუმალი ძალა მეზიდებოდა ღვთის სახლისკენ, სულ იქ მსურდა ყოფნა და ლოცვა. თანდათან მონაზვნობის ძლიერი წადილიც მეუფლებოდა. ამას თითქოს ჩამძახებდა ვიღაც. სულ მონაზვნების კრებული მესიზმრებოდა, ვნატრობდი იმ ბედნიერ დღეს, როცა მათ სათნოებას ვეზიარებოდი. ბავშვებთან თამაშს ეკლესიაში ყოფნას ვამჯობინებდი. ერთხელ ეკლესიის მახლობლად ვთამაშობდით. მოხერხებულად გავეპარე ამხანაგებს და ეკლესიას მივაშურე, სადაც პურის კურთხევა მიმდინარეობდა. რიტუალმა ისე დამაინტერესა, რომ დამთავრებამდე ვეღარ მოვშორდი. ამიტომ შინ მისვლა ძალიან დამაგვიანდა. კიდევ კარგი, მამა არ დამხვდა შინ, დედამ კი ძლიერ დამტუქსა - შეეშინდა ჩემი მარტო შესვლა ეკლესიაში და დამემუქრა: "თუ კიდევ მარტო შესულხარ ეკლესიაში, შენც მოგკლავ, მღვდელსაც და იქაურობასაც ნაცარტუტად ვაქცევო". ბავშვი ვიყავი და შემეშინდა. ჩემს თავს არ ვჩიოდი, მაგრამ საოცრად მორთული ეკლესია რომ მიენგრ-მოენგრია ანდა მღვდელი შეურაცხეყო, რა უნდა მექნა?"
გოგონა მეზობლის მორწმუნე და კეთილ ქალებს გაენდო. მათ მისი მარტვილის ვედიდკარის დედათა მონასტერში მალულად წაყვანა გადაწყვიტეს. ბავშვს ხატი ჩამოუკიდია გულზე და შევედრებია: - ხატო ძლიერო, შენა ხარ აწი ჩემი პატრონი და მფარველი, შენ გამინათე გზა და სავალიო.
მონასტერში არავინ მელოდა და არც ის ვიცოდი, რას მეტყოდა წინამძღვარი. ჩემს მიმყვანს კეთილად შეხვდნენ და მეც სიყვარულით მიმიღეს, - ვკითხულობთ მონაზვნის მოგონებებში, - მალე მღვდელიც გამოჩნდა. იმანაც ღვთისნიერად მიმიღო, შემდეგ ერთი ხნიერი მონაზონი იხმო და მას მიმაბარა. მეორე დღეს დავიწყე ლოცვების შესწავლა. ზოგი რამ ვიცოდი მეგონა, მაგრამ რასაც ჩემი დედობილი და ღრმად განსწავლული მონაზონი მასწავლიდა, ადრე მსგავსი არაფერი მინახავს.
ერთხელ მე და ჩემი მეგობარი სოფლის სასაფლაოზე ერთი საფლავის ქვაზე ეპიტაფიის ამოკვეთას ვადევნებდით თვალს. ეპიტაფიის მჭრელი კარგი ოსტატი ჩანდა. იმ კაცისგან გავიგე გურიაში დედათა მონასტრის გახსნის თაობაზე: "ახლახან გაიარეს გურულმა მონაზვნებმა, - თქვა მან, - გრიგოლ ეპისკოპოსთან (დადიანი) მიდიოდნენ მონასტრის ნებართვის გამოსათხოვადო". ძალიან დამაფიქრა ამ ცნობამ. მარტვილში ჩინებულად მიმიღეს და კარგადაც ვიყავი, მაგრამ გურიაში მონასტრის გახსნის მოახლოებამ რატომღაც მეტისმეტად ამაფორიაქა, რატომღაც გული იქით მეწეოდა. თუ არა უფლის ნება, აბა, სხვა რა უნდა ყოფილიყო ამის შემოქმედი?
გურიაში რომ მოვედი, დედათა მონასტერი ერთი წლის გახსნილი იყო. წინამძღვარიცა და მონაზვნებიც დიდი სიხარულით შემხვდნენ. ნამეტნავად წინამძღვარს გაუხარდა ჩემი მისვლა. მას უფრო ჩემი ახალგაზრდობა მოეწონა. ამას მის თვალში დიდი ფასი ჰქონდა, რადგან დედების უდიდესი ნაწილი ასაკიანი გახლდათ და მხოლოდ მათზე დაყრდნობით მონასტრის ჭეშმარიტი ცხოვრების გამართვა შეუძლებელი იყო".
იმ დროს, როდესაც დედა ელისაბედი მონასტერში მივიდა, სულ 12 მონაზონი ყოფილა, აქედან მხოლოდ ორი იყვნენ ახალგაზრდები: მარინე გოგეშვილი და აკვირინე აროშიძე. როდესაც მონასტერი ჩამოყალიბდა, საზღვარგარეთულ მონასტრებთანაც დაამყარა კავშირი და შემწეობაც მიიღო. სულ მალე მონასტერმა ათენიდან მიიღო ძვირფასი ხატები.
მარინე (მარიამ) გოგეშვილმა 1947 წლამდე იწინამძღვრა. მისი გარდაცვალების შემდეგ წინამძღვრობა ელისაბედ ჯანჯღავას დაეკისრა და ისიც კარგა ხანს ღირსეულად ასრულებდა მას.
