მირიანაშვილი (შილდელი) ესტატე მატათიას ძე  1866-1954წწ მღვდელი დაბ. კურდღელაური (თელავი) 

მირიანაშვილი  ლევან თომას ძე მღვდელი

12.03.1896-18.10.1903 მღვდელი ლევან მირიანაშვილი; 

მირიანაშვილი ლევან თომას ძე, 1851-1927წწ. წინამძღვარი მღვდელი, სოფელ შილდის მაცხოვრის ხელთუქმნელი ხატის სახელობის ეკლესია (თელავის მაზრა)

მირიანაშვილი  ლევან თომას ძე მღვდელი, 1896-1903წ. გულგულა (თელავი) კვირაცხოველის ეკლესია, თელავის მაზრა, 1883წ. შატილი (დუშეთი) წმიდა გიორგის ეკლესია

ლევანმა (1854-1927), რომელიც მამა თომას რიგით მესამე შვილი იყო, ოჯახის ტრადიციას არ უღალატა და სასულიერო პირი გახდა. გადმოცემით, 20 მაისს, ჯვარი-პატიოსანის დღესასწაულზე თომას ოჯახში უახლოესი ნათესავები იკრიბებოდნენ - ორი ძმისა და საკუთარი მონაგარი, რა თქმა უნდა, სიძეებთან ერთად... და ასეთ „ოჯახურ სადილზე“ სუფრასთან 30 მღვდელი იყრიდა თავს. ლევანის ოჯახი თავდაპირველად თელავში ცხოვრობდა, მის მეუღლეს ბარბარე ახალბედაშვილს უკავშირებენ თელავში დღევანდელ ჭაბუა ამირჯიბის ქუჩაზე კვიპაროსების დარგვას, რის გამოც ადრე ამ ქუჩას კვიპაროსების ქუჩასაც ეძახდნენ. გარკვეული წლების განმავლობაში მამა ლევანი გომარეთში მსახურობდა, მოგვიანებით თელავში გაყიდა სახლი და შილდის მამაპაპეულ მამულში დაბრუნდა, მაგრამ რუსეთ-იაპონიის ომის გამო ვერც შილდაში მოასწრო მშენებარე სახლის დამთავრება. შილდის ღვთაების ეკლესია გახდა დეკანოზ ლევანის ბოლო ნავსაყუდელი, ტაძარი მისი წინამძღვრობისას დაკეტეს, ამის შემდეგ მალევე გარდაიცვალა კიდეც. მას ოთხი შვილი დარჩა ილარიონი, ნადია, არჩილი და ნინო. 

მირიანაშვილი იოსებ  პროტოპრესვიტერი, 1923 წლის 12 იანვარს; პატრიარქთან ერთად დააპატიმრეს საკათალიკოსო საბჭოს წევრები 

1923 წლის 12 იანვარს საქართველოს სსრ საგანგებო კომისიამ "ჩეკამ" მიიღო გადაწყვეტილება საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის საკათალიკოსო საბჭოს წევრების დაპატიმრების შესახებ. იმავე დღეს დაპატიმრებულ იქნენ: სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, უწმიდესი და უნეტარესი ამბროსი, ქუთათელი მიტროპოლიტი ნაზარი (ლეჟავა), ქაშუეთის ეკლესიის წინამძღვარი დეკანოზი კალისტრატე (ცინცაძე), დიდუბის ეკლესიის დეკანოზი იოსები (მირიანაშვილი), ქაშუეთის ეკლესიის დიაკონი დიმიტრი (ლაზარიშვილი), მცხეთის სვეტიცხოვლის წინამძღვარი არქიმანდრიტი პავლე (ჯაფარიძე), ვერის ეკლესიის წინამძღვარი ანტონი (თოთიბაძე), სიონის ეკლესიის წინამძღვარი მარკოზი (ტყემალაძე), ნიკოლოზ არჯევანიძე, ნიკოლოზ თავდგირიძე.

მირიანაშვილი  თომა შტატის მღვდელი, 1869, 1870, 1871წ. ვაქირი (სიღნაღი) თომა მოციქულის ეკლესია. 1860წ. დიაკონი შილდა (ყვარელი) ჯვრის გამოჩინების ეკლესია

ფოტოს ლინკი 

მირიანაშვილი  მატათა მღვდელი

მირიანაშვილი  მატათია მღვდელი 1880-იანი წლები სოფ. შილდა ყვარელი

მირიანაშვილი  მატათა მღვდელი 1880, 1890წ. შილდა (ყვარელი) ჯვრის გამოჩინების ეკლესია

მირიანაშვილი  მირიან მღვდელი, 1871წ. ენისელი (ყვარელი) მიძნების ეკლესია

მირიანაშვილი  აბრამ პრიჩეტნიკი 1869, 1870წ. კარდენახი (გურჯაანი) ღვთიმშობლის მიძნების ეკლესია, სიღნაღის მაზრა

მირიანაშვილი  დიმიტრი მეფსალმუნე 1890წ. ანაგა წმიდა თომა მოციქულის ეკლესია. 1890წ. ანაგის (სიღნაღი) ღვთისმშობლის მიძნების ტაძარი სიღნაღის მაზრა

მირიანაშვილი  დიმიტრი პრიჩტნიკი 1869, 1870წ. კარდენახი (გურჯაანი) ღვთიმშობლის მიძნების ეკლესია, სიღნაღის მაზრა

მირიანაშვილი  მირიანი დიაკონი, 1869, 1870წ. ვაქირის (სიღნაღი) იოანე ნათლისმცემლის ეკლესია სიღნაღის მაზრა

მირიანაშვილი  იოსებ მეფსალმუნე, 1890წ. საქობო (სიღნაღი) ღვთიმსშობლის შობის ეკლესია, სიღნაღის მაზრა

არჩილმაც (1892-1960) სამღვდელო პატივი აირჩია. თავდაპირველად შაქრიანში მსახურობდა, მისი დაკეტვის შემდეგ კი შილდის ღვთისმშობლისშობის სახელობის ეკლესიის უკანასკნელი წინამძღვარი და ერთადერთი მღვდელი იყო. 30-იან წლებში ეს ტაძარიც დაკეტეს, თვითონ მამა არჩილი სოფლის ორ დანარჩენ მღვდელთან ერთად საბჭოს წინ „გაკრიჭეს“ და შემდეგში ძალიან უბრალო საქმეებით დააკავეს: ებარა ტრაქტორების აღრიცხვა, სკოლის მებაღეობა. მამა არჩილმა კაბა გაიხადა, მაგრამ სამღვდელო მოქმედება არ შეუჩერებია  ამათ (კომუნისტებმა) კი არ მომანიჭესო მღვდლობა - ამბობდა და მალულადმიცვალებულებს წესებს უგებდა, ბავშვებს ნათლავდა, პარაკლისებსა და პანაშვიდებს იხდიდა, შვილიშვილებიც საკუთარი ხელით აზიარა ნათლისღების საიდუმლოს. როგორც ამბობენ, ძალიან გულჩვილი, ალალ-მართალი და პატიოსანი კაცი ყოფილა. რამდენჯერმე სასწაულებრივად გადაურჩა ციმბირში გადასახლებას. მამა არჩილის ოჯახი, როგორც „შავსიელებისა“, უკიდურეს გაჭირვებაში ცხოვრობდა. მისი მეუღლე, ნინო სიმონის ასული კოლელიშვილი (1899-1993)  სასულიერო  პირის ოჯახიდან იყო, მათ  სამი შვილი ჰყავდათ ბარე, ლეილა და ელიზბარი. ქმრის გარდაცვალების შემდეგ ნინო ბებო ითვლიდა და თანასოფლელებს ამცნობდა ხოლმე აღდგომის დღეს, მიცვალებულთა მოხსენიების დღეებს. ოჯახში იცოდნენ, რომ ნაფოფოდარი ბებია ფარულად ქრისტიანულ ცოვრებას ეწეოდა: ძილის წინ ლოცულობდა, მარხვებს ინახავდა. მას საგულდაგულოდ ჰქონდა გადამალული შაქრიანის ეკლესიის ქონება, რომელ საც უკეთესი დროის მოლოდინით სიცოცხლის უფრთხილდებოდა. სამწუხაროდ, როდე-საც ეს დრო დადგა და ეკლესიის აღკაზმულობა შვილიშვილს თბილისში გაატანა, 1991 წლის სამოქალაქო ომისას მთავრობის სახლთან გაჩაღებულმა  ხანძარმა უკვალოდ შთანთქა. ნინო ბებო ისე გარდაიცვალა, ეს ამბავივერ გაუმხილეს, დაახლოებით წელიწადნახევარში. აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულზე 93 წლისამ მშვიდობით შეჰვედრა სული უფალს.

მირიანაშვილი  ადამ მღვდელი

18.10.1903-13.01.1904 მღვდელი ადამ მირიანაშვილი;

მირიანაშვილი  ადამ მღვდელი 1879წ. უკანაფშავი (დუშეთი) ღვთიმშობლის შობის ეკლესია 1903-1904წ. გულგულა (თელავი) კვირაცხოველის ეკლესია, თელავის მაზრა

მირიანაშვილი  გაბრიელ დიაკონი 1818, 1831წ. შილდა (ყვარელი) ეკლესია ხელთუქმნელი ხატის

მირიანაშვილი  აზარია მღვდელი, 1860წ. კაიშაური (კაიშაურის კარი, დუშეთი) წმიდა გიორგის ეკლესია

სოფელ შილდის ჯვარ-პატიოსანის სახელობის ეკლესია (თელავის მაზრა) - წინამძღვარი დეკანოზი მათე იოანეს ძე მირიანაშვილი

1836 წელს მედავითნის ოჯახში დაიბადა.

1851-57 წლებში თბილისის სასულიერო სემინარიაში სწავლობდა.

1857 წლის 10 ოქტომბერს ოზურგეთის

გვ225

სასულიერო სასწავლებლის პირველი კლასების მასწავლებლად განამწესეს.

1859 წლიდან თბილისის სასულიერო სასწავლებელში იგივე თანამდებობაზე გადმოიყვანეს. ამავე წელს დიაკვნად აკურთხეს.

1860 წელს მღვდლად დაასხეს ხელი და სვეტიცხოვლის თორმეტი მოციქულის სახელობის საკათედრო ტაძრის მღვდელმსახურად და კანდელაკად დაინიშნა.

1861 წელს კურდღელაურის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის ეკლესიაში გადაიყვანეს და მღვდელმთავრული მადლობა გამოეცხადა.

1867 წელს სამი წლის ვადით თელავის სასულიერო სასწავლებლის სასწავლო კომიტეტის წევრად აირჩიეს და საგვერდულით დაჯილდოვდა.

1867 წლის ბოლოს ენისელის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის ეკლესიაში განამწესეს.

1870 წელს ეკლესიის გარემონტებისა და განახლებისათვის მღვდელმთავრული მადლობა გამოეცხადა.

1874 წლიდან შილდის ჯვარპატიოსანის სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად დაინიშნა.

1877 წელს სკუფიით დაჯილდოევდა.

1882 წელს კამილავკით, ხოლო 1893 წლის 6 მაისს სამკერდე ოქროს ჯვარი უბოძეს. ამავე წელს იმპერატორ ალექსანდრე III სახელობის სამახსოვრო ვერცხლის მედლით დაჯილდოვდა.

1900 წელს წმინდა სინოდმა მადლობის სიგელი - გრამოტის გარეშე უწყალობა.

1902 წლის 6 მაისს წმინდა ანას III ხარისხის ორდენით დაჯილდოვდა.

1908 წლის 6 მაისს დეკანოზის წოდება მიენიჭა.

1913 წლის 25 თებერვალს დეკანოზი მათე თავისი თხოვნის საფუძველზე გადადგა შტატიდან და საქართველო-იმერეთის სინოდალური კანტორის ბრძანებით დაენიშნა 300 მანეთი პენსია.