გიორგაძე ონოფრე ბერი, მცხეთა თბილისის ეპარქია მოსახსენებელი 2008 წ. გვ. 27მამა ონოფრე (გიორგაძე): - ეკლესიური ცხოვრება 20 წლის ასაკში დავიწყე. მივედი თბილისის წმინდა დავით აღმაშენებლის სახელობის ტაძარში. ჩემი სულიერი მოძღვარი მამა მიქაელ წურწუმია გახლდათ.
მისი ლოცვა-კურთხევით, წავედი ალავერდის მონასტერში. მეუფე დავითის (მახარაძე) კურთხევით იქ ორი კვირა ვიცხოვრე ორ მორჩილთან ერთად. მერე გადავწყვიტე სასულიერო სემინარიაში ჩაბარება, მაგრამ განსაცდელების გამო მარტყოფის ღვთაების მამათა მონასტერში წავედი. სამი წლის განმავლობაში ხშირი ურთიერთობა მქონდა ამ მონასტერთან, მის წინამძღვართან, მამა ბენიამინთან. ვსტიქაროსნობდი კიდეც. შემდეგ ჩემი მეგობრის, ახლა უკვე მორჩილის, იოანეს (სამხარაძე) დახმარებით, ზემო სვანეთის მოსალოცად წავედი. ორი კვირა ვცხოვრობდი მეუფე ილარიონის რეზიდენციაში. უწმინდესის, მეუფე იობისა და მეუფე ილარიონის ლოცვა-კურთხევით შევძელი მესტიის მუზეუმის უძველესი ხელნაწერების, ხატების ფოტოზე გადაღება. სვანეთის მოლოცვის მერე ცოტა ხანი ქვათახევის მონასტერშიც ვიცხოვრე. ამ ყველაფრის შემდეგ იმდენად გამიმძაფრდა მონასტრული ცხოვრების სურვილი, რომ საბოლოოდ გადავწყვიტე, ამ გზას შევდგომოდი. მეუფე იობმა სამ თვეში შემმოსა დირბის ღვთისმშობლის მამათა მონასტერში (ახლა იქ დედათა მონასტერია). ერთი წლის მერე დირბიდან თბილისში საქმეზე ჩამოსულ არქიმანდრიტ ბართლომეს შევხვდი. მან თანხმობა მომცა თავის მონასტერში ცხოვრებაზე. თვენახევარი დავყავი თაბორის მთაზე. უწმინდესის ლოცვა-კურთხევით 2007 წლის 11 დეკემბერს ბერად აღვიკვეცე. მას შემდეგ ვცხოვრობ აქ.
მონასტერი ჩემთვის არის ნუგეში და ღმერთთან დამაკავშირებელი ადგილი. მონასტერში სწავლობ, რა არის ქრისტიანობა, სიყვარული, ძმობა. თუ მონასტრულ გზას არ აირჩევს ადამიანი, კარგი იქნება, მცირე ხნით მაინც თუ შეძლებს მონასტერში ცხოვრებას, რათა შეიცნოს, როგორი უნდა იყოს ჭეშმარიტი ქრისტიანი.
