იაშვილი დიმიტრი (დავით) მიტროპოლიტი
იაშვილი დავით ილარიონის ძე, წინამძღვარი მღვდელი, სოფელ საქობაოს წმინდა სტეფანე პირველდიაკონის სახელობის ეკლესია (სიღნაღის მაზრა) <1900წ. საქობო (სიღნაღი) წმიდის მოწამის სტეფანეს ეკლესია, სიღნაღის მაზრა
დავით ილარიონის ძე იაშვილი კი კახეთში 1872 წელს საქობაოში, მღვდლის ოჯახში დაიბადა. მან ჯერ თელავის სასულიერო სასწავლებელი ხოლო შემდეგ თბილისის სასულიერო სემინარიაში დაამთავრა. 1896–98 წლებში სოფელ ჯუგაანის სამრევლო–საეკლესიო სკოლაში მასწავლებლად მუშაობდა. 1898 წლის თბილისის სიონის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის საკათედრო ტაძარში გორის ეპისკოპოსმა ლეონიდემ დიაკვნად აკურთხა, ერთი კვირის შემდეგ კი მღვდლად დაასხეს ხელი და საქობაოს წმინდა სტეფანე პირველდიაკონის სახელობის ეკლესიის წინაძღვრად დაინიშნა.
მღვლად კურთხევის შემდეგ დავითი განაგრძობდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას. იყო სიღნაღის სასულიერო სასწავლებლის ზედამხედველი და ეპარქიალური სასწავლებლის საბჭოს თავმჯდომარე. 1912 წლის თბილისში, ავლაბრის წმინდა მიქაელ მთავარანგელოზის სახელობის ეკლესიის წინაძღვრად გადაიყვანეს. მალე მას დეკანოზის წოდება მიენიჭა. უნდა აღინიშნოს რომ რომ ავლაბრის მთავარანგელოზთა სახელობის ტაძარში მამა დავითის გვერდით მეორე მღვდელი რუსული წარმოშობის მოძღვარი მსახურებდა და მრევლიც დიდძალი ჰყავდა. ისინი ძლიერ ავიწროებდნენ ქართულ სამრევლოს და მამა დავითსაც ბევრჯერ შეურაცხყოფაც მიაყენეს. როდესაც აღსდგა საქართველოს მართლმადიდებლური სამოციქულო ეკლესიისარ ცნობდა ქართული ეკლესიის ავტოკეფალიას და ცდილობდა შეენარჩუნებინა თავისი ძველი პრივილეგიები ჩვენ ეკლესიაში.
ერთ დღეს დილით ეკლესიაში მისული მამა დავითი რუსმა მრევლმა ტაძარში არ შეუშვა. ამის შესახებ წერდა გაზეთი ,,საქართველო“ (1917 წლის თავის ერთ–ერთ ნომერში): ,,კვირას, თიბათვის 18–ს საღამოთი დეკანოზ დავით იაშვილთან მივიდა დეპუტაცია შვიდი კაცისგან და ავლაბრის წმიდა მარინესა და მთავარანგელოზის ქართველ მრევლთა კრების დადგენილების თანახმად მხურვალე თანაგრძნობა გამოუცხადა იმ ინციდენტების და უსიამოვნების გამო, რომლებიც მას ამ ბოლო დროს გადახდა თავს. ამ დღეს დილით მთავარანგელოზის ეკლესიაში მწირველი იყო ახლად დანიშნული რუსის მღვდელი. ქართველი მრევლის თხოვნით დეკანოზი დავითიც სამწირველოში შეიმოსა, რომ რუსის მღვდელთან ერთად ეწირნა, მაგრამ ამ უკანასკნელმა ნება არ დართო....
დიდი უსიამოვნება ჩამოვარდა წირვის დამთავრების შემდეგ ქართველ და რუს მრევლთა შორის იმის შესახებ, ვის უნდა ჩაბარებოდა ეკლესიის გასაღები. მოწვეულ იქმნა ადგილობრივი კომისარი, რომელმაც ორივე მხრის თანხმობით საყდრის გასაღები ნეიტრალურ პირს გადასცა, ვიდრე საყდრის საკითხი გადაწყდებოდეს, საყდარი დაკეტილი იქნება“. ამ დაპირისპირებამ კიდევ რამოდენიმე თვე გასტანა და საბოლოოდ მამა დავითის მტკიცე ქმედებების შედეგად ტაძარი ისევ ქართველებს დარჩათ.
თბილისის პირველ საავადმყოფოში მამა დავითმა 1934 წლამდე იმუშავა. 1934–48 წლებში იგი თვალის დისპანსერში საქმის მწარმოებლად და ბუღალტრად მუშაობდა.1949 წლის 30 ივნისს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს–პატრიარქმა კალისტრატემ კვლავ აღადგინა მღვდლის ხარისხში და თბილისის წმინდა მოციქულთა თავთა პეტრესა და პავლეს სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად დანიშნა. 1952 წლის 14 ივნისს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს–პატრიაქმა მელქისედეკ III–მ ბერად აღკვეცა და სახელად დიმიტრი უწოდა. მეორე დღეს ნინოწმიდელ ეპისკოპოსად დაასხა ხელი და კათოლიკოს–პატრიარქის ქორეპისკოპოსად დაინიშნა. 1953 წლიდან მასვე დაევალა ბოდბის ეპარქიის მართვა–გამგეობა. 1957–58 წლებში ალავერდის ეპარქიასაც განაგებდა. 1958 წელს ეკლესიაში ერთგული და დამსახურებული მოღვაწეობისთვის მიტროპოლიტის წოდება მიენიჭა. მიტროპოლიტი დიმიტრი (დავით იაშვილი) 1961 წლის 22 ივლისს გარდაიცვალა და თავისი ანდერძის თანახმად, თბილისის წმინდა მოციქულთა პეტრესა და პავლეს სახელობის ეკლესიაში იქნა დაკრძალული.
